OH MAN!
Ik ben erg lui geweest de laatste tijd. Gewoon even geen puf om te bloggen. MegaSHITzooi, ik wil nie ongeduldig lijken hoor, maar het is nu de dinsdag na de zondag dat mijn lief is uitgerekend (qua zwangerschap zeg maar) en ik zie nog niks, nog geen vingertje, zelfs geen haartje. We worden nu echt wel erg wiebelig. Karlinka, aardig mindervalide geworden inmiddels, is uit pure wanhoop maar weer gaan klussen gisteren. Vrijdag wilde ze nog gaan kanoen. Dat heb ik dus efkies uit haar hoofd gepraat. Straks wil ze nog even gaan parachute springen!!
En natuurlijk iedereen die je spreekt roept dezelfde voor de hand liggende opmerking "Het moet er toch een KEER uitkomen".
Ik ben sprakeloos.

Wheueuuhhhhh!!!!! Ik word nu toch echt een beetje onrustig. We zitten nu nog 17 dagen voor het GROTE moment. EEN KIND! Wel lastig te beseffen zoiets. Wat ga ik voelen, hoe reageer ik op dit gebeuren. Ik dwing mezelf in ieder geval om niet als een debiele spast alleen maar op het kind te gaan letten. "Huilt het? Hee, het huilt, zou er wat zijn? Heee, het huilt niet meer, zou er wat zijn?"
No way, ik ken mezelf iets te goed, en ik begin daar echt niet aan. Gewoon RELAAAAX...
Ik zal in ieder geval blij zijn als we alles achter de rug hebben.