Afgelopen zondag, 09 december 2012, zijn Karlinka en ik gedoopt. In onze afgelopen maanden sinds het begin van onze zomervakantie (begin Augustus) is God flink met me aan de slag gegaan en daar Karlinka en Ella zijn daar ook flink in meegezogen. Het mooie is dat Karlinka al eerder Gods roep hoorde en naar kerk wilde en bij een Gospelkoor is gegaan, terwijl ik daar niet echt heel erg op zat te wachten. Het koor en uiteindelijk ook de kerk hebben ook een flink aandeel gehad in mijn Wake up call. En zondag was het dan zo ver... Ik had, toen we bij Cees en Janneke uit onze kerk op bezoek waren, al aangegeven dat we eigenlijk gewoon zo snel mogelijk gedoopt wilden worden. Hij was blij verrast en zei dat hij met Henk, onze leider, zou overleggen. Na wat voorbereidende gesprekken met Henk en Cees was 9 december vastgesteld als datum. Ella mag nog een paar jaartjes wachten voordat zij ook deze keuze mag maken.
De dagen er voor ontstond al een behoorlijke innerlijke opgewondenheid, een gezonde spanning. In de nacht ervoor ervoer ik in gedachten al levensecht de onderdompeling en hoe het zou zijn. 's Ochtends regende het pijpenstelen en de spanning bij Karlinka was erg voelbaar, ik probeerde een moment van verstilling vast te houden, wat deels lukte. Na wat geld gepint te hebben vlakbij de kerk (voor de collecte) gingen we om half tien naar binnen. Met Henk, Cees en nog een paar anderen hebben we een korte bidstond gedaan voor de dienst en onze doop. Daarna gingen we richting zaal. Inmiddels waren mijn pappa en mamma en Karlinka's moeder en Jaap binnengekomen en ook anderen kwamen langzaam aan binnen. Ik was redelijk gespannen geweest vanwege het slechte weer en of de mensen ook daadwerkelijk zouden komen. Het is toch heel wat om mensen uit je familie- en vriendenkring uit te nodigen in een kerk die voor ons zelf ook nog heel vers is en daar even koppie onder te gaan. Ik voelde ook wel spanning vanwege het feit dat o.a. Walter behoorlijk tegen kerk en Jezus is. Hoe zou hij het allemaal vinden. In zijn aard zit veel scepsis, kritische houding en cynisme.
De dienst was heel mooi en Coen, die we de week ervoor al hoorde fluisteren dat hij wellicht een hele band had klaarstaan tijdens onze doopdienst, had dit inderdaad verwezenlijkt. Uniek, aangezien we in de maanden daarvoor alleen keyboard en/of gitaarbegeleiding hadden meegemaakt. De preek ging over "De kracht van de tong" en uiteindelijk mondde dit uit in de kern dat God de gene is die je motor in het leven is.
Het lied voor ons dopen was "De kracht van Uw liefde" en kwam voor ons recht uit de hemel, aangezien de andere liederen voor ons redelijk onbekend waren, terwijl dit voor ons echt een bijzonder lied is. Bij de eerste toon dacht ik al, "het zal toch niet dat lied zijn?", en het was toch zo... We mochten tijdens het lied naar voren komen en de tranen stroomden.
Karlinka en ik mochten beiden vertellen waarom we gedoopt wilden worden en ik vertelde dat aangezien ik lang van stof ben het had opgeschreven, het gene ik later ook weer moest inkorten omdat het ook te lang was gebleken. Mijn tekst was in wezen het begin en eind van "Wil je opstaan en Mij volgen", het lied waarmee God mij heeft aangeraakt. Karlinka had een prachtig verhaal vanuit haar hart verteld, waarna Karlinka eerst en daarna ik gedoopt werden in een nieuw door de kerk aangeschaft bad. De ervaring was geweldig, en de aandacht van kerk, familie en vrienden voor dit moment, maakte onze relatie met Jezus reeeler dan daarvoor. Druipend van het water werden we als gezin in gebed nog gezegend door Henk.
Daarna gingen we ons snel boven omkleden en terwijl ik al hardop voor elkaar dankend tot God de kleren aantrok was de kerk aan het uit gaan. Toen we beneden kwamen, waren de mensen al naar buiten aan het komen. Precies op het goede moment, op de goede plek, kwamen we beneden aan. Een hele rij stond met cadeautjes, brieven, kaarten en teksten om voor te lezen voor ons te wachten. En met alle geduld. Sommigen wilden heel wat kwijt en dat duurde soms best wel even. En toch wachtten iedereen geduldig. Het was een Gods zegen. Helemaal omdat velen ook helemaal niet veel met geloof hadden.
Later hebben we met een behoorlijk groep nog bij ons thuis nagevierd met eten en drinken en soep. Karlinka had cakejes gebakken met een marsepeinen visje er op. 's Middags toen iedereen weg was kwam Liesbeth nog langs met haar drie kinderen, zij was eerder vertrokken na de dienst en wilde toch nog even feliciteren. Ze heeft een moeilijke tijd en we waren eigenlijk zo dankbaar dat ze was langs gekomen dat we haar uitnodigde om mee te eten.
Uiteindelijk was het een dag om nooit meer te vergeten en we danken God voor de bijzondere dag die het is geweest. Er waren mensen als Michel Rigter en Henk Eilander die eigenlijk niet zouden komen en toch geweest zijn. En Ella Gerritsma was helemaal geemotioneerd door de warmte van de kerk en wilde graag vaker langs komen bij Nieuw Leven. Nou, mijn gebed aan God, of Hij iets speciaals wilde doen die ochtend is helemaal uitgekomen! Halleluja Heer!