Heer, ik wil dit naar U schrijven omdat ik het kwijt moet. De
tegenstander weet altijd goed hoe hij z’n pijlen inzet. Net tijdens de pauze
kwam er weer een aanval uit onverwachte hoek, toen een collega het had over hoe
mensen zich tot elkaar aangetrokken voelen doordat beide mensen dezelfde gezichtsymmetrie (of a-symmetrie) zouden hebben. Dat stond in de Quest. Ineens begon mijn collega van educatie
ineens over hoe wij als mensen enkel door een soort romanticisme de monogame
relatie hebben uitgevonden en dat wij van nature gewoon polygame wezens zijn.
Dat we gewoon gebrainwashed zijn door o.a. Hollywood om bij elkaar te blijven.
Nou, het was een gelach en mensen waren het er mee eens en ik zat er bij en
voelde me hopeloos. Ik dacht op dat moment om daar mijn visie op te geven, maar
op de een of andere manier had ik het idee dat het wijzer was om me gewoon niet
in het gesprek te bemoeien. Enige minuten daarna ben ik ook weer aan het werk
gegaan omdat ik eigenlijk niet zoveel zin meer had in al die praatjes. Heer, ik
voel de aanval niet eens zo zeer door de denkbeelden die uitgeproken werden,
maar, zoals altijd, meer de tegenstander die me aanklaagt omdat ik toch wel
zeker mijn God had moeten verdedigen en dat ik dat (weer) niet had gedaan. Toen
dacht ik: Heere, U weet als mensen naar mijn mening vragen dat ik Uw waarheid
zal vertellen. Graag zelfs. Maar dit gebeurt me al te vaak, dat ik bij een
groep zit, waar ineens een gesprek begint en mensen de meest absurde dingen als
realiteit en feit verkondigen, dingen die lijnrecht tegen Uw waarheid ingaan.
Met als gevolg dat ik me opgelaten en ongewild in een hoek gedrukt voel. Ik
laat mijn vreugde en vrede roven en laat me aanvallen op het feit dat ik er
voor kies om niet mijn mening naar voren te brengen. Vandaag maakte ik toch
doelbewust die keuze omdat ik me besef dat mijn collega’s letterlijk totaal
geen besef hebben van Uw aanwezigheid en dat juist U de ultra-realiteit van
alles bent. Zij die dit soort uitlatingen doen krijgen de kracht van U met
monden die U hebt gevormt. Ik merk dat het me veel verdriet doet als mensen
zichzelf doelbewust verlagen tot ontwikkelde dieren die “enkel gebrainwashed “
zijn. Maar ik geloof dat het een daad van kracht is dat ik niet mijn mening op
dit punt heb opgedrongen. Sowieso zou ik enkel mijn mening effectief kunnen
geven in een eerlijk open gesprek tussen twee mensen. Ik merkte dat de
tegenstander me probeerde over te halen om advocaatje te spelen. Gedachten als
“dat laat je toch niet over je kant gaan?” en “ben jij nou een verdediger van
je geloof” kwamen direct naar boven. Maar door dat soort gedachten laat ik me
niet intimideren. Ik dacht weer aan dat ik niet meer leef maar U, Yeshua in
mij. En dat voelt eerlijk gezegd, en nu helemaal, nu ik dit aan U schrijf, meer
als een overwinning dan dat ik ze wel even had verteld hoe ik erover denk. Dan
ben ik dankbaar dat ik die energie die me dat in dat geval had gekost, kan
gebruiken om voor mijn collega’s te bidden zodat U in hen kan gaan werken. Dat
heeft meer zin, dan te hopen dat door te vertellen dat “God de mens wel heeft
geschapen om monogaam te zijn” mensen ineens overtuigd raken. Als ik dan denk
aan Daniel, die trouw bleef aan U, maar ook niet zijn geloof aan de koning of
anderen opdrong, dan denk ik ook, Heer, laat mij in soortgelijke situaties
gewoon rustig, geduldig en stil blijven, maar wel trouw aan U, met de gedachte:
“HEER, zij weten niet wat ze doen”. En als dat moment komt dat mensen mij
vragen om mijn mening of forceren om een andere waarheid aan te nemen (lees: te
buigen voor een andere god, theorie of ideologie) dan sta ik op en zal ik
zeggen dat U mijn God bent en dat Yeshua mijn redder is en ik alleen Uw
waarheid accepteer. Dank u Heer dat U sterk bent in mijn zwakte.